Hype, hype.. hoera!

Groots nieuws: 3FM-dj’s Beelen, Veenstra en Ekdom bewonen dit jaar het Glazen Huis, er is een nieuw wereldrecord Domino Day gevestigd èn vandaag doen zeshonderd rechercheurs en dertig officieren van justitie invallen om de vastgoedfraude bloot te leggen.

Althans; in respectievelijk 2012, 2009 en 2007 was dit hot news. Grappig om te beseffen dat iets op het ene moment je aandacht trekt, terwijl hetzelfde bericht je op een ander moment compleet koud laat. Maar ook logisch: iets met collectief belang dat tot dusver niet in de publieke aandacht is beland, wordt nieuws en eenmaal bekend, raakt onbemind.

Iets dat minder voor de hand liggend is, is een ‘hype’. Op zondagochtend aten mijn zusje en ik al Villa Achterwerk kijkend een zak Crispy Cheese onion chips leeg om de onze Flippo-collectie aan te kunnen vullen. Toen ik studeerde beweerde ik, wijde pijpenbroeken dragende, bij hoog en laag dat ik nooit van mijn leven m’n broekspijpen ìn mijn laarzen zou gaan dragen. En de jaloezie jegens mijn grote broer en zus ten aanzien van hun splinternieuwe Swatch horloge was ongekend. Nu kan ik me die emoties iets minder goed voorstellen en denk ik dus dat we te maken hebben met verschijnselen die door bovenmatige aandacht tijdelijk belangrijker leken dan ze in werkelijkheid waren. De definitie van het woord ‘hype’ dus.

Op het gebied van eten zijn er ook tal van hypes waarneembaar. Als je een beetje een innovator bent heb je de cronut al achter de kiezen, kun jij je mening al vormen over glow-in-the-dark-roomijs en zitten de kilo’s na het volgen van het Paleo-regime er al weer aan.

Ik vraag me af of we met de ophef over granen, nieuws of een hype te pakken hebben. “Te veel dikmakende koolhydraten, zwaar te verteren gluten, door bewerking minder voedzaam…” Zal de mens over een aantal jaar dit grassige goedje dat onze voorvaderen in de prehistorie al sterkten voor de jacht van het menu geschrapt hebben?

Een doodzonde als je het mij vraagt. Er valt namelijk veel te veel gevarieerds en lekkers mee te maken.

Zoals: Parelgerstrisotto met pompoen, salie en manchego

Parelgerst is een graansoort, die weinig gluten bevat en volgens de Chinese geneeskunde zelfs een geneeskrachtige werking heeft. Bind me er niet op vast: wellicht wordt dit product gehyped..

Week de gerst zoals staat vermeld op de verpakking.

Los 1 tablet groentebouillon op in 7 dl kokend water in een apart schaaltje.

Verwijder met een dunschiller de schil van de pompoen, hak hem in stukken, verwijder de pitten en gooi de stukken op een bakplaat. Leg hier de in plakjes gesneden tenen knoflook bij en giet er olijfolie overheen zodat alles bedekt is. Daarna 2 el azijn een klein beetje zout & peper. Rooster dit +/- 30 minuten tot het zacht is, in een oven van 180 graden. Schep de pompoen af en toe om.

Snipper de ui en bak dit in olijfolie op middelhoog vuur in een ruime braadpan tot het glazig is. Zet het vuur hoog en voeg de gerst en 5 versnipperde takjes salie toe. Roer dit ca 2 minuten om. Zodra het droog wordt giet je de groentebouillon erbij. Laat dit op middelhoog vuur pruttelen tot het vocht bijna helemaal verdampt en de gerst beetgaar is. Voeg indien nodig meer vocht (water of een scheut witte wijn) toe; je kunt het zo vochtig houden als je zelf lekker vindt.

Ten slotte roer je de stukken pompoen, een flinke klont roomboter, de geraspte manchego, rasp van 1 citroen en naar smaak zout & peper erdoorheen.

Bij het opdienen rasp je er nog wat kaas en gooi je de pompoenpitten eroverheen.

Ps op het gebied van pompoen vond ik ook nog een hysterisch Amerikaans fenomeen waarvan ik hoop dat het een hype is: pumpkinspice M&M’s…