‘Wafel, wafel’ klonk het toen ik klein was dikwijls aan de eettafel. Verbeeld je je nu geen extatische,
groot geoogde en likkebaardende kindergezichtjes die smachten naar een
nagerecht. Nee, die opmerking was de afgekorte versie van ‘wafel, wafel,
elleboog van tafel!’. Een waarschuwing van papa’s kant die gepaard ging met een
soort ninja-beweging van zijn gestrekte arm om mijn frêle onderarm, die
parmantig op de tafel was geparkeerd, weg te bonjouren. Steevast volgde: ‘Kee,
als je ooit bij de koningin aan tafel zit…’. Die zin werd echter nooit afgemaakt.
Bij ons thuis klonk er ’s avonds geen gebed, maar honderd-en-één
etiquet.
De vraag is of ik
daar blij mee moet zijn. Gevolg is dat ik me mateloos erger wanneer er nu
iemand naast me aan tafel al smakkend, na zijn mes af te hebben gelikt, met
zijn bestek een ‘brug bouwt’. Maar daar staat dan weer tegenover dat wanneer ik
binnenkort, of binnenlang, bij Willem en Max aan tafel zit, ik in ieder geval
geen modderfiguur sla.
Waar ook vaak verwarring
over bestaat is het etiket, met een ‘k’. Ieder pakje, potje of zak is er mee
beplakt maar voor veel mensen die zich interesseren voor wat er in hun voedsel
zit, is het opschrift abracadabra. Ik gebruik daarom de handige stelregel: koop
geen artikelen die; meer dan 5 ingrediënten bevatten, onbekende ingrediënten
hebben of ingrediënten bevatten die niet uit te spreken zijn. Zo heeft Sarah
Lee een brood op de markt gebracht dat bestaat uit maar liefst 35 ingrediënten,
waarvan geëthoxuleerde monoglyceride er een is. Soft
& smooth whole grain white bread. Tempting?[1]
Verder is het goed
om je te realiseren dat alle verschillende ingrediënten in afnemende volgorde
van gewicht in de ingrediëntenlijst vermeld staan. Dus als suiker als eerst vermeld wordt
en je bent op de suikervrije tour; kun je dit product beter laten staan.
Als je echt
controle wil hebben op wat je naar binnen werkt, zou je producten met etiketten
moeten mijden. Een mooi streven, maar niet haalbaar. Dat begrijp ik ook wel.
Hier echter een recept van een etiketloos gerecht.
Gegrilde spruitjes.
Smakelijk eten!
Oh nee, dat mocht ik ook niet zeggen bij Bea.
Snij de bruine randjes van de spruitjes en halveer ze. Gooi ze op een bakplaat, giet er 3 el knoflookolie (of neutrale olie en als je wil een fijngesneden teen knoflook) overheen, gevolgd door de rasp van 1 citroen en een beetje peper & zout. Even husselen en in 1 laag over de bakplaat verdelen. Bak dit 20-25 minuten op 200 graden. Check na +/- 18 minuten wat de status is zodat je kunt beoordelen hoe lang jij nog wil dat ze garen.
Schaaf voor het opdienen ruim Parmezaanse kaas erover en eventueel wat citroensap. Ik verzeker je dat je hiermee de grootste anti-spruit-eter aan de dis krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten